Ο Ιλάι (Αλ Πατσίνο) είναι ένας ατζέντης της Νέας Υόρκης, που στο παρελθόν ανέδειξε μεγάλους σταρ, αλλά τώρα του έχει απομείνει μόνο ένας διάσημος ηθοποιός. Ο τελευταίος θα του ζητήσει σαν χάρη να κρατήσει για λίγο συντροφιά σε μια νευρωτική στάρλετ, μέχρι να φύγει από την πόλη. Κάποιος όμως θα εισβάλλει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που βρίσκονται οι δύο τους και θα την σκοτώσει. Αυτός ο φόνος θα αναγκάσει τον Ιλάι να δει καθαρά την πραγματικότητα.
Ενδιαφέρον ψυχολογικό δράμα πάνω στην αστοχία της ζωής και φιλμ πολιτικής καταγγελίας όλων των εξουσιαστικών μηχανισμών που παρασκηνιακά λαμβάνουν αποφάσεις για τις τύχες του κόσμου. Ο Ιλάι είναι ένας άνθρωπος σε υπαρξιακή κρίση. Νοιώθει παγιδευμένος. Οι επιλογές που έχει κάνει μέχρι τώρα, τον οδήγησαν σε αδιέξοδο. Έφθασε η στιγμή του δραματικού απολογισμού και των κρίσιμων αποφάσεων. Η στιγμή που η ζωή σε κολλάει στον τοίχο και απαιτεί χωρίς άλλες υπεκφυγές πλέον, να αντιμετωπίσεις την αλήθεια.
Αν και σπούδασε δικηγόρος, αποφάσισε να ενταχθεί στον εκμαυλισμένο και ψυχικά ανισόρροπο χώρο της show biz, τερματίζοντας την αθωότητα και τον ιδεαλισμό της νιότης του. Η ενασχόλησή του με τα ανθρώπινα δικαιώματα (σε σημείο ψυχαναγκασμού), φαντάζει ως μοναδική καταφυγή για την νοηματοδότηση της ζωής του και της απεμπλοκής από το υπαρξιακό κενό και από τις ενοχές για το έγκλημα απέναντι στον εαυτό του. Μάταια όμως. Η εκδήλωση που οργάνωσε με εμμονή και προσήλωση στέφεται τελικά με επιτυχία, αλλά η αηδιασμένη του ψυχή κάνει εμετό στην τουαλέτα.
Κοιτάζει πίσω στο παρελθόν και θυμάται την ηλικία που ήταν αγνός και ιδεαλιστής. Μετανοιώνει που δεν έγινε δικηγόρος ώστε να επιτρέψει στον ιδεαλισμό του να εκφρασθεί. Μετανοιώνει που δεν πήγε με την Βίκυ (Κιμ Μπάσιντζερ) και που τώρα του προτείνει ως λύση, τη φυγή στην οικογένεια και την επαρχία (αυτά που κάποτε θεωρούσε σκλαβιά, ίσως τώρα να του φέρουν την ελευθερία). Πίσω από τα ιδεαλιστικά γυαλιά του, αδυνατούσε να δει το μέγεθος της διαφθοράς και τον ιδιοτελή χαρακτήρα φαινομενικά ανιδιοτελών ανθρώπων και μηχανισμών. Ώσπου ο φόνος της νεαρής στάρλετ, του θρυμματίζει βίαια τα γυαλιά και τον αναγκάζει να δει κατάματα την ωμή αλήθεια.
Το φιλμ διαθέτει αρκετές ποσότητες γνώσης, χωρίς ψευδαισθήσεις και αφελείς ωραιοποιήσεις, για την ανθρώπινη κατάσταση. Γνωρίζει ας πούμε ότι η γνώση σκοτώνει οριστικά την αθωότητα με την οποία γεννιόμαστε (ο Ιλάι λέει στο νεαρό μοντέλο ότι "είναι τυχερός που δεν έχει γνώση και παραμένει αφελής"), γνωρίζει επίσης την εγγενή ανθρώπινη αδυναμία και τυφλότητα (η Βίκυ λέει στον Ιλάι ότι "στην πραγματικότητα είμαστε παιδιά που δεν ξέρουμε που πατάμε και προς τα που πηγαίνουμε").
Ο Algrant (σκηνοθέτης του φιλμ) ακολουθεί συνεχώς (σχεδόν σε κάθε πλάνο) και από πολύ κοντά τον καταρρακωμένο Ιλάι και καταγράφει με ακρίβεια το πιο κρίσιμο διήμερο της ζωής του. Τον δείχνει περικυκλωμένο από διεφθαρμένα και ανερμάτιστα ανθρωποειδή, από ενοχές, ψυχαναγκασμούς, ανία, φόβο και αγωνία, ανάμεσα στη νύχτα και στο χιόνι, να αναζητά απεγνωσμένα για νόημα και λύτρωση. Και δημιουργεί επιτυχώς το κλίμα εκείνο της περιφερόμενης θλίψης και της κατάρρευσης που διατρέχει τον ήρωά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου